Voor Julian

Samen vliegen wij, of nemen we de tram?

Je word heen en weer geslingerd, je hebt geen stem.

Zien ze jou wel staan, een prachtige knul, groot en klein

Zullen ze echt weten wat jouw gedachtegangen zijn?

Je observeert alles met jouw prachtige groen/ blauwe ogen

Je ziet ieder klein stukje, zelfs wanneer wij even vlogen

Alles is raar, je wilt huilen, maar het lukt je niet

Je slikt alles in, maar dan komt toch het stille verdriet

Ik zou alles van je overnemen, als dat eens kon

Jou beschermen, een schild uitbouwen, als in een ballon

Daarin zou je veilig zitten, maar dat is niet de realiteit

Ze moeten je helpen en zorgen dat het zich niet verder verspreid

Ik houd zo ontzettend veel van jou, ik krijg tranen nu ik dit zo typ

Maar lieverd, wat zit het toch zo ontzettend diep

De pijn, de pijn gaat door merg en been, weet alsjeblieft lieverd

Je staat nooit alleen

Ik zal er voor jou zijn, ook als je moet huilen

Duik dan niet weg, maar kom bij mij schuilen

Pak mijn hand vast, dan lopen we samen door het donker het lichte stuk tegemoet

Dan staan we daar tussen de bomen, er is liefde in overvloed

Het doet me pijn, het doet me pijn om jou zo te zien

Al zoveel zorgen, dat terwijl je nog maar 7 jaar bent bovendien

Waren rugzakken maar van zwaartekracht, dan hoefde je die zwaarte niet te voelen

Ik help je ondersteunen, en snapte zij maar eens wat wij bedoelen.

Je bent niet alleen lieve kanjer van mij, want ik zal er altijd voor je zijn

Ik zal voor je vechten, want dat doe ik, al val ik neer bij de zijlijn

Ik zou dat pad willen ontdoen van alle obstakels

Maar mama kan niet toveren, maar gelooft wel in mirakels.

Ik wil je helpen, ik wil je helpen dragen

Ik doe het uit liefde, en dat hoef je mij niet te vragen

Jij bent van onschatbare waarde, zoals jij zijn er geen anderen

Doe me een plezier lieverd, laat jezelf niet veranderen

Waren er maar meer zoals jij, gewoon zoals jij bent

Een lekker blij kind, en die van hort naar her rent

Het mooiste is, jij maakt anderen altijd aan het lachen, dat is jouw allergrootste talent.

Maar beloof me, zorg dat je altijd jezelf blijft & bent.

 Dank je wel dat ik jouw mama mag zijn

Een diepe buiging voor jou, omdat ik zo zielsveel met heel mijn hart van jou hou.

Veel liefs, mama



©Nic

Verdriet & Eenzaamheid

Soms word je overstelpt door verdriet.
Verdriet, wat van binnen speelt, maar wat niemand aan de oppervlakte ziet.
Een glimlach overdag, een traan in de nacht
Altijd maar lachen, wie had dat verdriet van jou verwacht?
Je voelt je eigen verlaten, en soms zelfs alleen

Maar, wie breekt er ooit door jouw muurtje heen?

Ik kijk dwars door je heen, en zie mooie dingen
Het muurtje, daar kijk ik overheen, al wil jij me bedwingen
Je schaamt je, voor het moois binnenin jou
Het tonen durf je niet, maar is dit niet iets wat je wel graag willen zou?

Open je ogen, kijk me eens aan, durf je nu voor de spiegel te gaan staan?
Durf je jezelf te vertellen over het moois in je leven?, niet alleen van nu, maar daar waar je was gebleven. Ik weet het, het doet even pijn, maar ik weet dat je nu weer iets sterker zal zijn.

©Nic

Een wandeling met mezelf (Verhaal)

Een wandeling met mezelf

Ik loop over een duinpad richting de zee, richting het geen wat mij zoveel rust geeft.

Voor mij zie ik een zee, een woeste zee, de golven slaan tegen de rotsen aan.

Het geeft de chaos weer, de chaos wat er zich ook afspeelt in mijn hoofd.

Ik voel me één, ik besluit om op mijn blote voeten een stukje de zee in te lopen.

Het voelt koud, maar toch ook warm, de warmte omdat ik in mijn element ben.

Alsof ik mij alleen op die plek aarden kan. Alsof de zee gevuld is met tranen, tranen van hen die pijn hebben en hebben gehad. Alsof je een confrontatie aan gaat. Een confrontatie die je niet kan winnen, maar toch eigenlijk al gewonnen hebt om het feit dat je hem toch wel aan gaat. Ik loop de zee uit, en laat mezelf in het zand vallen.

Ik staar voor me uit, de golven tegemoet

Ik zet mijn verstand op nul, mijn gevoel stuur ik mee op de wind

Ik laat mijn denken los, ik voel even die leegte waarnaar ik zo lang verlangde.

Het begint erg te waaien, ik word overladen met mijn gevoel, van alle kanten komt hij binnen

Ik huil even, daarna is het alsof het uit mijn tenen komt.

Ik ben onzeker, een laatbloeier, mijn talenten nog niet kunnen ontdekken.

Ik voel me een mislukkeling, ik huil. Ik ren naar de zee, naar de zee om ook mijn tranen te laten vallen. Ik heb de zee een stukje van mijn pijn gegeven. Vroeger als klein meisje vroeg ik mij al af waarom de zee zo zout was. In gedachten stel ik mij duizenden mensen voor, die net als mij hun tranen staan te lozen, in gedachten delen we de pijnen.

Bij elke opkomende golf, geef ik een stukje pijn mee totdat hij in de zee verdwijnt.

Ik ga midden op het strand staan, ik draai, ik draai, ik draai en val neer..

Het zand komt omhoog, ik word omringd door miljarden zandkorrels.

Ik word door elke korrel gespiegeld, het zijn immers de kleinste kristallen/ spiegels.

Terwijl ik word omringd, werp ik mijn blik omhoog richting de zon, richting de zon die zijn warmte over mij uitstraalt. Kon ik die stralen maar voor eeuwig vasthouden, kon dat maar.

Liefde

Ik kijk in jouw ogen
Ogen die mij zien staan
Ik voel dan de warmte
Dit is liefde, de grondlegger van ons bestaan

Ik lach om je grappen en grollen
We praten tot in de vroege uren
Ik voel dan de genegenheid
Dit is liefde, die alleen jij en ik kunnen sturen

Ik dans met je
We zitten op dezelfde lijn
Ik voel dan de liefde
Dit zijn wij
Laat dit voor eeuwig zijn

©Nic