woensdag 23 oktober 2013

Hier ben ik









Als meisje was ik vaak boos op de hele wereld, en vaak dacht ik dat het andersom ook zo was.
Heel lang is dit gebleven, tot op heden eigenlijk. Zo'n patroon loslaten doe je niet even zomaar.
Vaak was ik eigenlijk in gevecht met mezelf.
In de afgelopen jaren ben ik mezelf gaan observeren. Ik kwam tot de ontdekking dat ook ik veel patronen heb. In mijn denken & doen en laten.
Alles word steeds in volgorde herhaald. Mijn kijk op de wereld, mijn kijk op andere mensen, mijn levens vreugde. Dat laatste is erg veranderlijk. Ik maak er geen geheim van dat ik soms ook momenten heb dat het voor mij niet meer hoeft, maar op het andere moment kan ik in volle overgave genieten van een klein dingetje. Dat kleine dingetje haalt op dat moment ook meteen zo'n geluksgevoel naar boven, alsof het uit mijn tenen komt op zo'n moment. Ik ben een stille genieter denk ik, maar soms heb ik zo het gevoel dat ik het met de hele wereld delen moet. Iedereen mag meegenieten van alle vreugde momenten.
De mensen die mij kennen weten door wat voor een hel ik gegaan ben de afgelopen jaren.

Alle confrontaties die er bestaan, ben ik ondergaan. Ik dacht een uitweg gevonden te hebben, maar deze zorgde er alleen maar voor dat ik nog harder met mezelf in confrontatie ging.
Ik had het gehad met het leven. Ik heb een lange tijd nodig gehad om dit te boven te komen.
Nu 6 jaar later voel ik nog steeds de nasleep ervan. Nu heb ik wel de tools om dingen te herontdekken.
Dat gaat nog steeds met heftige ups en downs. Zit ik in een up, dan ben ik ook  blij voor 200%! Ik laat iedereen merken hoe blij ik ben, ik gun iedereen een stukje van mijn blijheid op zo'n moment. Het gevoel dat ik dan mezelf ben, goedlachs, vrolijk en humoristisch.
Zit ik in een down, dan is dat vrij snel te merken. Ik ben kortaf, gespannen, negatief & vooral niet te pruimen. Ik zit dan vooral veel te mokken in mezelf, met 2 boze ogen achter de computer. In een down word ik ook vreselijk onzeker, maar dan ook werkelijk over alles. Ik verander op facebook regelmatig van profielfoto, maar daar zit vaak een reden achter. De reden daarvan is, dat mijn stemming nogal eens veranderd. De foto moet bij mijn stemming passen. Ik ben niet uit op reacties van "Je ziet er goed uit" enz.
Dat is mijn patroon, het moet bij elkaar passen. Zo heb ik dat nog met tig andere dingen.

Vaak dacht ik dat mijn "vrienden" dus ook mijn "vijanden" waren.
Het woord "vrienden" was in mijn ogen vaak een breed begrip, ik kende het woord, maar de inhoud voelde ik nooit. Ik joeg ze vaak ook weg. Ik wist niet wat ik aan een vriend/ vriendin geven moest.
Gaandeweg ben ik dingen gaan leren, ben ik hard de confrontatie met mezelf aangegaan.
Ik was/ ben altijd bang om te verliezen. Ik durfde nooit mensen toe te laten, ergens had ik altijd wantrouwen. Wat doe je als er dan toch mensen te dichtbij komen? Dan joeg ik ze weg. Ik kon/ kan behoorlijk venijnig zijn als het erop aan komt.
Vroeger als kind zijnde sloeg ik er letterlijk op los als mensen te dichtbij kwamen.
Ze mochten bij me komen, maar niet te dichtbij. Nu is dat anders uiteraard, maar nog steeds benauwd het me als mensen meer van me willen dan ik ze op dat moment geven kan. Ik heb vaak even wat meer tijd nodig, wat door anderen dan soms als “vaag” over komt. Wat ik ergens ook wel kan begrijpen.
Daarom noem ik mezelf vaak “complex” omdat ik op het 1e gezicht een heel open persoon lijk, maar je mijn gebruiksaanwijzing pas vele ontmoetingen later pas krijgt. Soms schrik ik mensen af, maar tegen zoveel mensen zou ik willen zeggen en willen vragen of ze meer moeite willen doen om mij echt te leren kennen.
Ik kom soms heel negatief over, ik kom soms heel bot over etc, maar wie mij werkelijk kent weet dat ik echt zo kwaad niet ben. Als mensen maar de moeite doen om mij te leren kennen, want dan zal ik ook moeite doen om mensen toe te laten en vice versa natuurlijk. Ik heb soms ook dagen dat ik mensenschuw ben, dat ik bijv naar de grond kijk wanneer ik ergens buiten loop en nauwelijks tegen anderen praat. Het liefst sluit ik mezelf dan even op voor de komende dagen.
Of dat ik heel erg vaak gewoon niet weet hoe ik een gesprek moet beginnen en gaande moet houden. Ik word dan “saai” gevonden of gewoon “dom”
Dat heb ik meerdere keren naar mijn hoofd geslingerd gekregen.
Zeker als mensen spontaan complimenten geven, vaak weet ik deze geen plek te geven. Ze denken dan dat het mij niets doet, maar ik ben dan overdonderd. Ik ben dan even verrast, gewoon omdat ik blijkbaar iets moois heb neergezet. Dat is dan meer mijn onzekerheid die dan even spreekt. Niemand weet dat wanneer ik s’avonds even dat moment terug haal wanneer ik dat compliment kreeg, ik toch even tranen zit te vegen.

Creatief zijn, wat kan ik jaloers zijn op mensen die zo al hun ideeën op papier krijgen, op een schildersdoek of in een ander atelier. Als ik nu ter plekke een kabel in mijn hoofd kon pluggen, dan deed ik dat meteen. Het kabeltje naar de tv laten lopen, ik ben benieuwd naar wat voor een wereld ik dan geleid zou worden.
Ik heb zoveel ideeën, en heb best wel talent voor een aantal dingen (naar horen zeggen) maar waarom krijg ik er maar zo bagger weinig van uit mijn hoofd?
Ik had zelfs het idee om een centrum op te gaan zetten waar mensen met een creatief brein, maar het er niet uit krijgen om een tafel neer te gaan zetten. Elkaar helpen om de wereld mooier te gaan maken. Zoveel mensen worden niet gezien, omdat ze hun creativiteit niet kunnen uiten d.m.v onzekerheid, angst, en het gewoon even niet kunnen. Daar ben ik er een van!

Liefs
Nic


maandag 30 september 2013

Een geval apart



Soms kan ik een interview met mezelf houden, de diepste vragen aan mezelf stellen en daar antwoord op geven. Ik weet de juiste vragen, en ik geef de juiste antwoorden. Als een ander mij deze vragen zou stellen, dan weet ik zo snel geen antwoord te geven. Ik sla dicht, ik begin te trillen en voel mezelf dan even weggeblazen. Als een boomblaadje die zijn weg niet weet en zich laat meevoeren in elke willekeurige richting.

Ik ben verbaal misschien niet zo sterk, maar op papier en tijdens het typen des te sterker.
Ik heb de tijd om na te denken. Voor 1 emotie/ gevoel heb ik soms 20 woorden in mijn hoofd zitten, en daaruit pik ik er dan 1 uit die het meest voldoet aan mijn gevoel. Het is moeilijk om dat verbaal te doen. Noem het Autistisch, of noem het gewoon mij.

Ik ben een denker, een beelddenker & een dromer.
Als kind was ik altijd al voor mezelf uit aan het staren. Ik keek nooit naar het schoolbord, maar ik werd afgeleid door de glazenwasser, of door de spelende kinderen op het schoolplein daarnaast. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd had zitten, werd daar door mij automatisch een beeld bij gevormd. Een beeld of een filmpje. Ik had/ heb altijd tig ideeën om deze beelden uit te werken, maar tot uitwerking komen ze niet. Misschien ben ik daarom wel een dromer.
Net als bij vele mensen zie je niet veel aan de buitenkant, maar mijn brein werkt overuren.
Zelfs bij het ontwaken heb ik weer tig aan ideeën, maar de meest belangrijke blijven toch wel hangen. Dat stuk was altijd moeilijk voor mij. Ik heb mezelf aan moeten leren om dingen die er echt toe doen bij me te houden en de rest te laten gaan. Deed ik dat niet, dan was ik al moe voordat de lunch op tafel kwam. Ik ben wel een jaloers op mensen die uiting kunnen geven aan hun creatieve geest. Ik zit wel eens vol verwondering achter mijn computerscherm naar het moois van anderen te kijken en roep dan ook wel eens zachtjes “wow” . Ik vraag mezelf ook wel eens af of anderen mij zouden kunnen helpen om stap voor stap mijn ideeën tot uiting te kunnen brengen. Als ik een kabeltje in mijn hoofd zou kunnen pluggen, mezelf zou kunnen aansluiten op een televisiescherm, dan zouden mensen ook een beter beeld van mij krijgen. 
Ik ben een creatieveling, een geval apart & vooral het meisje van toen/ de vrouw van nu die nog steeds niet weet wat ze wil. Ik weet heel goed waar mijn sterkte punten liggen, waar ik voldoening uit kan halen, maar doordat mijn brein tot de nok toe vol zit, lukt het me niet.
Ik loop dus als het ware maar rondjes rondom die enorme cocon met surprises. Alleen mijn muntjes zijn op om steeds weer een ei eruit te draaien met daarin een ideetje.

Ik heb naast een creatieve brein ook een complexe brein. Ik snap soms mezelf niet, laat staan dat een ander mij ooit zou kunnen snappen. Dat een ander het na een aantal pogingen opgeeft, dat is niet geheel schokkend.  Ik ben nu eenmaal een geval apart.  Sommige hebben een lange tijd nodig om mij goed te leren kennen. Mijn gebruiksaanwijzing krijg je niet bij een eerste ontmoeting.

Muziek! Muziek is voor mij een heel belangrijk ding! Zonder muziek zou ik sowieso nooit uiting kunnen geven aan mijn ideeën. Ik schrijf nu deze tekst met jawel, een koptelefoon op.
Ik raak niet uit concentratie. Als ik herrie van buiten hoor, en ik aan het typen ben zonder muziek, dan ben ik uit mijn concentratie. Ik heb muziek nodig in alles wat ik doe, nou ja, in het meeste dan hihi. Als ik mezelf goed en relaxed voel, dan draai ik Metal en Hardrock of andere wat hardere stijlen. Voel me toch wel wat gedeprimeerd, angstig o.i.d, dan draai ik new-age, jazz of andere mooie ritmische stijlen. Meditatieve muziek hoort daar ook bij.
Voor elke emotie, voor elk gevoel een ander soort genre. Andere vroegen wel eens “Word jij niet gewoon depressief van Metal ?” Mijn antwoord daarop was daarop altijd “Nee!”
Ik word blij van Metal, hoe harder hoe beter. Sommige zoeken dat ook niet achter mij, maar wat ik al zei, ik ben een geval apart. Voor alles wat er zich in mijn leven heeft afgespeeld, en nog afspeelt, daar koppel ik muziek aan. Voor elke gebeurtenis hoort er een nummer.
Metal koppel ik bijv ook aan vroeger. Mijn oudste broer en zus luisterden die muziek ook toen ik als klein grietje door de woonkamer heen stuiterde. Vaak als ik Metal luister, dan denk ik soms even aan mijn broer en zus. Als ik dan per toeval het nummer van Man without hats – The safety dance luister, dan kijk ik met een schuin oog naar Jeff mijn ega. Voor veel  mensen heb ik een type muziek of zelfs een specifiek nummer. Ik kan niet iedereen opnoemen, want dat duurt gewoonweg te lang. Daarom zeg ik, ik ben een geval apart, mijn brein werkt overuren, zelfs als ik rustig een film zit te kijken. Ik denk teveel zou je kunnen zeggen, maar als dat stil zou komen te liggen, dan heb ik dadelijk een verveel brein. Je weet wel, zo’n mannetje wat aan de binnenkant van mijn schedel staat te rammen en keihard “LET ME OUT!!” roept en ik heb lekker laat zitten.



donderdag 18 april 2013

Twee emmertjes water halen




Daar zit ik dan, gezellig met een bak koffie voor mijn computerscherm.
Gezellig voel ik mij echter niet, ik word van de ene emotie naar het andere geslingerd.
Zoveel dingen passeren de revue op het moment, en het enige wat ik dan alleen maar kan doen is huilen. De uitwendige jankbuien heb ik gehad, ik jank nu inwendig, omdat daar een pijn zit die ik alsmaar blijf voelen. Ik kan afleiding gaan zoeken etc, maar die  mentale pijn blijft er doorheen steken. Overdag ren ik van hort naar her om de boel draaiende te houden. De kids, afspraken & huishouden. S’avonds wanneer er tijd is voor mezelf ben ik te moe. Te moe om dingen voor mezelf te doen. Ik ga dan op de bank zitten, en dan ineens een paar uren later word ik wakker. Shit denk ik dan, paar uur gemist. Inmiddels is het dan al zo laat dat ik maar meteen doorga naar mijn bed. Lig ik in bed, lig ik te piekeren. Het legt zijn weerslag op mijn lichaam. Mentaal ben ik op zich sterker dan ik ooit was geweest, alleen ga ik voorbij al mijn grenzen de laatste tijd. Ik kan niet anders, het moet. Fysiek gaat het niet zo lekker.
Ik mag gezellig naar de Gynaecologe volgende week om wat dingen over de endometriose door te spreken. Dit alles zou ik graag willen skippen en paar maanden vooruit willen schuiven, daar we nu genoeg aan ons hoofd hebben. Helaas gaat het niet, want dit is een fysieke pijn waar ik niet onderuit kan. Af en toe kan ik de boel dus wel eens flink vervloeken. Alles komt niet in beetjes hier, maar alles komt wederom weer tegelijk. We bikkelen als gewoonlijk door, maar neem het ons niet kwalijk als we even paar dagen de handdoek in de ring gooien. We zijn ook maar mensen en willen niet toegeven aan ieder pijntje, maar het geen wat ons nu overspoelt is gewoonweg zwaar. Jaja, als we het niet dragen konden, hadden we deze zwaarte niet gehad, maar klaar is soms ook gewoon klaar. Hoe breed mijn schouders dan ook zijn, hoe recht mijn rug dan ook is. Hoe sterk ik voor een ander dan ook lijk.
Hoe sterker ik me opstel, hoe meer er op me gesodemieterd word. Soms zijn het stukken karton, soms zijn het speren en bakstenen.
Ik heb al aardig wat speren mogen incasseren, op een gegeven moment trek ik ze eruit, heel ik de wond om voor een minimaal litteken te zorgen. Soms vergeet ik dat er nog wel eens eentje blijft zitten, de wond gaat ontsteken, gaat ontzettend pijn doen. Het word later een groot litteken, eentje waaraan je dan vaak herinnerd zal worden door de pijn en de jeuk.
Dit alles op zielsniveau, anders zou ik inmiddels tussen 6 planken liggen.
Ohja, om over dolken in je rug maar te zwijgen.

Uiteindelijk zal ik over een aantal jaren wel terugkijken naar dit moment en dan zeggen “Dolken & speren, ze doen pijn, maar je kan er een hoop van leren”
Maargoed, we leven in het “NU” in het heden. Af en toe lijkt mijn kompas van slag te zijn, wijst hij alle richtingen op. Oost West, thuis best zeggen ze, maar in onze situatie waarin wij met ons jongste zoontje zitten is dat helaas niet vanzelfsprekend.
Ons jongste zoontje gaat klinisch worden opgenomen, omdat hij in zijn autisme erg vast loopt.
5 dagen per week zal hij worden opgenomen, de weekenden zal hij thuis zijn.
De beginperiode zullen we hem misschien 2 of 3 weken niet zien, omdat de observatie periode erg belangrijk is. Het doet pijn, en dat weten de meeste inmiddels al wel dat het ons pijn doet, maar het vreet.



donderdag 11 april 2013

Brief van mama



Wij hebben het erg zwaar momenteel met ons jongste zoontje van 5 jr (met klassiek autisme) Voor hem schreef ik dit gedichtje en wil ik graag met jullie delen:




Lieve Jason,

Een brief van mama aan jou gericht
Ik zie zo graag een glimlach op jouw gezicht
Je hebt het zo moeilijk, ik zie je steeds vallen en opstaan
Het is iets te vaak de laatste tijd, zo kan ik jou niet door laten gaan
Mama wil jou beschermen voor alles wat jou belemmerd in dit o zo moeilijke stuk
Soms snap je alles, maar soms is het in jouw hoofdje gewoonweg te druk
Jouw gebruiksaanwijzing lijkt elke dag te veranderen, zo word er steeds iets bij geschreven
Alles is soms zo moeilijk, alles lijkt in elkaar te zijn verweven.
Kleine vent, het doet pijn om jou zo te zien vechten in dit aardse leven.
Ik zou zoveel meer willen doen, ik zou je zoveel meer willen geven
Je bent wel groot zoals je het zelf wel eens zegt, maar eigenlijk ook nog heel klein
Mama houdt ontzettend veel van jou, maar kan niet altijd bij jou zijn
Je bent ook gewoon een eigenwijsje van karakter, en gewoon om op te vreten
En gewoon een knul met humor, dat mogen we vooral nooit vergeten
Je hebt dan wel autisme, het maakt jou en onze levens soms erg zwaar
Weet je liefie, we houden van jou met onze harten daar

Heel veel kusjes, knuffels en al mijn liefde naar jou

Ik hou van jou met heel mijn hart 



dinsdag 9 april 2013

Gedicht


"Spiegelbeeld"


Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, wat verberg jij daar achter dat glas?
Wil je erover praten, over die bijzondere vrouw die jij bent of voor jouw gevoel ooit was?
Waarom blijf je zo mijmeren?, je bent zo diep in gedachten
Er wil iets naar boven, er wil iets ontdekt worden, waarom steeds maar wachten?

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, waarom je hoofd zo gebogen?
Wat is er mis, wil je erover praten, vanwaar die rollende traan vanuit je ogen?
Waarom huil je niet even, of schreeuw je even heel luid?
Wanneer ga je je vleugels spreiden en vlieg je uit?

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, waarom zo verloren?
Weet je soms je bestemming niet, waarom je bent geboren?
Waarom weet je niet dat jouw blauwdruk al ligt opgeslagen?
Je bent bijzonder, door pijn en verdriet zijn de lasten soms niet te dragen

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, ben je klaar voor een nieuwe reis in je leven?
Vanwaar die angst? Je hoeft enkel te ontdekken, je hoeft niets op te geven
Waarom zie jij niet wat ik wel kan zien?, dat mooie gouden kloppende hart
Ik zie het wel, jouw ogen smeken om een nieuwe start

©Nic

zondag 7 april 2013

Gedichtje




Een klein meisje met vlechtjes in haar haren
Ze hield een pop in haar armen, met haar grote ogen bleef ze staren
Ze lachte even, haar ogen lachten even mee, zelfs wanneer ze had gehuild
Alles werd verlicht, de zon werd voor de maan verruild

Op haar blote voetjes liep ze over scherven, over een soms onmogelijk pad
Ze liep zelfs in het donker wanneer ze haar lantaarntje vergat
Op haar gevoel liep ze blindelings tussen de bomen
Ze wist toch wel dat ze op haar bestemming zou komen

Haar pop hield ze stevig tegen zich aan, met haar was zij één.
Als ze haar pop niet bij zich had, dan voelde ze dat meteen
Ze kreeg het dan koud, ze was dan niet compleet
Dan voelde ze zich alleen, alsof iemand de rits in haar hartje dicht deed

Samen deden ze alles, ze waren onafscheidelijk samen
Ze genoten van het zonlicht buiten, ook wanneer de sterren kwamen
Zij kon alles vertellen, maar haar pop zei maar niets terug
Ze tekende op haar pop een lachend mondje, terwijl ze daar lagen op hun rug

©Nic

donderdag 21 maart 2013

~Dieper dan diep~






Ik wandelde, ik wandelde op mijn wenteltrap
Ik wandelde, voorzichtig stap voor stap
Wanneer ik uitgleed, keek ik in de diepte daar beneden
Ik vroeg me af waarom ik toch was uitgegleden
Ik lag daar, met de schrammen op mijn gezicht
Ik dacht na, die ene keer, ik wist het weer, toen verloor ik mijn evenwicht
Ik had toen de kracht niet om op te staan, ik voelde me niet vrij
Terwijl ik daar zo lag, ging alles aan mij voorbij
Ik lag daar, heel somber te wezen
Ik was bang, ik kon die storm niet meer aan, mijn boek was toen uitgelezen
Ik wilde wel, de tranen rolden over mijn gezicht
Mijn verhaal was toch nog niet uit, het boek mocht nog niet dicht
Ik lag daar, mijn lichaam was half aan het verstijven
Met trillende vingers besloot ik om mijn verhaal verder te gaan schrijven
Ik sloot me af voor alles, ik hoorde enkel gefluister
Langzaam klom ik overeind, zette ik eindelijk stappen uit het duister
Ik stond daar toen boven, ik was bang en had in niets meer vertrouwen
Ik moest alles stap voor stap opnieuw zien op te bouwen
Ik was een bang vogeltje, ik was mensenschuw
Als ik vertrouwen in mijn medemens had, kreeg ik kort daarna weer een duw
Het kan niet, ik kan mijn gemiste jaren niet meer inhalen
Ik kan nu echter wel mijn gevoelens van toen gaan vertalen.
Het liet een litteken achter, het is oude zielenpijn
Als ik het er moeilijk mee heb, laat ik het er zijn
Als het dan zonnig is, en ik de toekomst wil gaan strelen
Zal ik moeten vertrouwen, en mijn wonden moeten helen.

©Nic