maandag 30 september 2013

Een geval apart



Soms kan ik een interview met mezelf houden, de diepste vragen aan mezelf stellen en daar antwoord op geven. Ik weet de juiste vragen, en ik geef de juiste antwoorden. Als een ander mij deze vragen zou stellen, dan weet ik zo snel geen antwoord te geven. Ik sla dicht, ik begin te trillen en voel mezelf dan even weggeblazen. Als een boomblaadje die zijn weg niet weet en zich laat meevoeren in elke willekeurige richting.

Ik ben verbaal misschien niet zo sterk, maar op papier en tijdens het typen des te sterker.
Ik heb de tijd om na te denken. Voor 1 emotie/ gevoel heb ik soms 20 woorden in mijn hoofd zitten, en daaruit pik ik er dan 1 uit die het meest voldoet aan mijn gevoel. Het is moeilijk om dat verbaal te doen. Noem het Autistisch, of noem het gewoon mij.

Ik ben een denker, een beelddenker & een dromer.
Als kind was ik altijd al voor mezelf uit aan het staren. Ik keek nooit naar het schoolbord, maar ik werd afgeleid door de glazenwasser, of door de spelende kinderen op het schoolplein daarnaast. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd had zitten, werd daar door mij automatisch een beeld bij gevormd. Een beeld of een filmpje. Ik had/ heb altijd tig ideeën om deze beelden uit te werken, maar tot uitwerking komen ze niet. Misschien ben ik daarom wel een dromer.
Net als bij vele mensen zie je niet veel aan de buitenkant, maar mijn brein werkt overuren.
Zelfs bij het ontwaken heb ik weer tig aan ideeën, maar de meest belangrijke blijven toch wel hangen. Dat stuk was altijd moeilijk voor mij. Ik heb mezelf aan moeten leren om dingen die er echt toe doen bij me te houden en de rest te laten gaan. Deed ik dat niet, dan was ik al moe voordat de lunch op tafel kwam. Ik ben wel een jaloers op mensen die uiting kunnen geven aan hun creatieve geest. Ik zit wel eens vol verwondering achter mijn computerscherm naar het moois van anderen te kijken en roep dan ook wel eens zachtjes “wow” . Ik vraag mezelf ook wel eens af of anderen mij zouden kunnen helpen om stap voor stap mijn ideeën tot uiting te kunnen brengen. Als ik een kabeltje in mijn hoofd zou kunnen pluggen, mezelf zou kunnen aansluiten op een televisiescherm, dan zouden mensen ook een beter beeld van mij krijgen. 
Ik ben een creatieveling, een geval apart & vooral het meisje van toen/ de vrouw van nu die nog steeds niet weet wat ze wil. Ik weet heel goed waar mijn sterkte punten liggen, waar ik voldoening uit kan halen, maar doordat mijn brein tot de nok toe vol zit, lukt het me niet.
Ik loop dus als het ware maar rondjes rondom die enorme cocon met surprises. Alleen mijn muntjes zijn op om steeds weer een ei eruit te draaien met daarin een ideetje.

Ik heb naast een creatieve brein ook een complexe brein. Ik snap soms mezelf niet, laat staan dat een ander mij ooit zou kunnen snappen. Dat een ander het na een aantal pogingen opgeeft, dat is niet geheel schokkend.  Ik ben nu eenmaal een geval apart.  Sommige hebben een lange tijd nodig om mij goed te leren kennen. Mijn gebruiksaanwijzing krijg je niet bij een eerste ontmoeting.

Muziek! Muziek is voor mij een heel belangrijk ding! Zonder muziek zou ik sowieso nooit uiting kunnen geven aan mijn ideeën. Ik schrijf nu deze tekst met jawel, een koptelefoon op.
Ik raak niet uit concentratie. Als ik herrie van buiten hoor, en ik aan het typen ben zonder muziek, dan ben ik uit mijn concentratie. Ik heb muziek nodig in alles wat ik doe, nou ja, in het meeste dan hihi. Als ik mezelf goed en relaxed voel, dan draai ik Metal en Hardrock of andere wat hardere stijlen. Voel me toch wel wat gedeprimeerd, angstig o.i.d, dan draai ik new-age, jazz of andere mooie ritmische stijlen. Meditatieve muziek hoort daar ook bij.
Voor elke emotie, voor elk gevoel een ander soort genre. Andere vroegen wel eens “Word jij niet gewoon depressief van Metal ?” Mijn antwoord daarop was daarop altijd “Nee!”
Ik word blij van Metal, hoe harder hoe beter. Sommige zoeken dat ook niet achter mij, maar wat ik al zei, ik ben een geval apart. Voor alles wat er zich in mijn leven heeft afgespeeld, en nog afspeelt, daar koppel ik muziek aan. Voor elke gebeurtenis hoort er een nummer.
Metal koppel ik bijv ook aan vroeger. Mijn oudste broer en zus luisterden die muziek ook toen ik als klein grietje door de woonkamer heen stuiterde. Vaak als ik Metal luister, dan denk ik soms even aan mijn broer en zus. Als ik dan per toeval het nummer van Man without hats – The safety dance luister, dan kijk ik met een schuin oog naar Jeff mijn ega. Voor veel  mensen heb ik een type muziek of zelfs een specifiek nummer. Ik kan niet iedereen opnoemen, want dat duurt gewoonweg te lang. Daarom zeg ik, ik ben een geval apart, mijn brein werkt overuren, zelfs als ik rustig een film zit te kijken. Ik denk teveel zou je kunnen zeggen, maar als dat stil zou komen te liggen, dan heb ik dadelijk een verveel brein. Je weet wel, zo’n mannetje wat aan de binnenkant van mijn schedel staat te rammen en keihard “LET ME OUT!!” roept en ik heb lekker laat zitten.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten