Twee emmertjes water halen

Daar zit ik dan, gezellig met een bak koffie voor mijn computerscherm.

Gezellig voel ik mij echter niet, ik word van de ene emotie naar het andere geslingerd.

Zoveel dingen passeren de revue op het moment, en het enige wat ik dan alleen maar kan doen is huilen. De uitwendige jankbuien heb ik gehad, ik jank nu inwendig, omdat daar een pijn zit die ik alsmaar blijf voelen. Ik kan afleiding gaan zoeken etc, maar die  mentale pijn blijft er doorheen steken. Overdag ren ik van hort naar her om de boel draaiende te houden. De kids, afspraken & huishouden. S’avonds wanneer er tijd is voor mezelf ben ik te moe. Te moe om dingen voor mezelf te doen. Ik ga dan op de bank zitten, en dan ineens een paar uren later word ik wakker. Shit denk ik dan, paar uur gemist. Inmiddels is het dan al zo laat dat ik maar meteen doorga naar mijn bed. Lig ik in bed, lig ik te piekeren. Het legt zijn weerslag op mijn lichaam. Mentaal ben ik op zich sterker dan ik ooit was geweest, alleen ga ik voorbij al mijn grenzen de laatste tijd. Ik kan niet anders, het moet. Fysiek gaat het niet zo lekker.

Ik mag gezellig naar de Gynaecologe volgende week om wat dingen over de endometriose door te spreken. Dit alles zou ik graag willen skippen en paar maanden vooruit willen schuiven, daar we nu genoeg aan ons hoofd hebben. Helaas gaat het niet, want dit is een fysieke pijn waar ik niet onderuit kan. Af en toe kan ik de boel dus wel eens flink vervloeken. Alles komt niet in beetjes hier, maar alles komt wederom weer tegelijk. We bikkelen als gewoonlijk door, maar neem het ons niet kwalijk als we even paar dagen de handdoek in de ring gooien. We zijn ook maar mensen en willen niet toegeven aan ieder pijntje, maar het geen wat ons nu overspoelt is gewoonweg zwaar. Jaja, als we het niet dragen konden, hadden we deze zwaarte niet gehad, maar klaar is soms ook gewoon klaar. Hoe breed mijn schouders dan ook zijn, hoe recht mijn rug dan ook is. Hoe sterk ik voor een ander dan ook lijk.

Hoe sterker ik me opstel, hoe meer er op me gesodemieterd word. Soms zijn het stukken karton, soms zijn het speren en bakstenen.

Ik heb al aardig wat speren mogen incasseren, op een gegeven moment trek ik ze eruit, heel ik de wond om voor een minimaal litteken te zorgen. Soms vergeet ik dat er nog wel eens eentje blijft zitten, de wond gaat ontsteken, gaat ontzettend pijn doen. Het word later een groot litteken, eentje waaraan je dan vaak herinnerd zal worden door de pijn en de jeuk.

Dit alles op zielsniveau, anders zou ik inmiddels tussen 6 planken liggen.

Ohja, om over dolken in je rug maar te zwijgen.

Uiteindelijk zal ik over een aantal jaren wel terugkijken naar dit moment en dan zeggen “Dolken & speren, ze doen pijn, maar je kan er een hoop van leren”

Maargoed, we leven in het “NU” in het heden. Af en toe lijkt mijn kompas van slag te zijn, wijst hij alle richtingen op. Oost West, thuis best zeggen ze, maar in onze situatie waarin wij met ons jongste zoontje zitten is dat helaas niet vanzelfsprekend.
Ons jongste zoontje gaat klinisch worden opgenomen, omdat hij in zijn autisme erg vast loopt.
5 dagen per week zal hij worden opgenomen, de weekenden zal hij thuis zijn.
De beginperiode zullen we hem misschien 2 of 3 weken niet zien, omdat de observatie periode erg belangrijk is. Het doet pijn, en dat weten de meeste inmiddels al wel dat het ons pijn doet, maar het vreet.

Brief van mama

Wij hebben het erg zwaar momenteel met ons jongste zoontje van 5 jr (met klassiek autisme) Voor hem schreef ik dit gedichtje en wil ik graag met jullie delen:

Lieve Jason,

Een brief van mama aan jou gericht

Ik zie zo graag een glimlach op jouw gezicht

Je hebt het zo moeilijk, ik zie je steeds vallen en opstaan

Het is iets te vaak de laatste tijd, zo kan ik jou niet door laten gaan

Mama wil jou beschermen voor alles wat jou belemmerd in dit o zo moeilijke stuk

Soms snap je alles, maar soms is het in jouw hoofdje gewoonweg te druk

Jouw gebruiksaanwijzing lijkt elke dag te veranderen, zo word er steeds iets bij geschreven

Alles is soms zo moeilijk, alles lijkt in elkaar te zijn verweven.

Kleine vent, het doet pijn om jou zo te zien vechten in dit aardse leven.

Ik zou zoveel meer willen doen, ik zou je zoveel meer willen geven

Je bent wel groot zoals je het zelf wel eens zegt, maar eigenlijk ook nog heel klein

Mama houdt ontzettend veel van jou, maar kan niet altijd bij jou zijn

Je bent ook gewoon een eigenwijsje van karakter, en gewoon om op te vreten

En gewoon een knul met humor, dat mogen we vooral nooit vergeten

Je hebt dan wel autisme, het maakt jou en onze levens soms erg zwaar

Weet je liefie, we houden van jou met onze harten daar

Heel veel kusjes, knuffels en al mijn liefde naar jou

Ik hou van jou met heel mijn hart ♥

Gedicht

"Spiegelbeeld"

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, wat verberg jij daar achter dat glas?

Wil je erover praten, over die bijzondere vrouw die jij bent of voor jouw gevoel ooit was?

Waarom blijf je zo mijmeren?, je bent zo diep in gedachten

Er wil iets naar boven, er wil iets ontdekt worden, waarom steeds maar wachten?

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, waarom je hoofd zo gebogen?

Wat is er mis, wil je erover praten, vanwaar die rollende traan vanuit je ogen?

Waarom huil je niet even, of schreeuw je even heel luid?

Wanneer ga je je vleugels spreiden en vlieg je uit?

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, waarom zo verloren?

Weet je soms je bestemming niet, waarom je bent geboren?

Waarom weet je niet dat jouw blauwdruk al ligt opgeslagen?

Je bent bijzonder, door pijn en verdriet zijn de lasten soms niet te dragen

Dag spiegelbeeld, vertel mij eens, ben je klaar voor een nieuwe reis in je leven?

Vanwaar die angst? Je hoeft enkel te ontdekken, je hoeft niets op te geven

Waarom zie jij niet wat ik wel kan zien?, dat mooie gouden kloppende hart

Ik zie het wel, jouw ogen smeken om een nieuwe start

©Nic

Gedichtje

Een klein meisje met vlechtjes in haar haren

Ze hield een pop in haar armen, met haar grote ogen bleef ze staren

Ze lachte even, haar ogen lachten even mee, zelfs wanneer ze had gehuild

Alles werd verlicht, de zon werd voor de maan verruild

Op haar blote voetjes liep ze over scherven, over een soms onmogelijk pad

Ze liep zelfs in het donker wanneer ze haar lantaarntje vergat

Op haar gevoel liep ze blindelings tussen de bomen

Ze wist toch wel dat ze op haar bestemming zou komen

Haar pop hield ze stevig tegen zich aan, met haar was zij één.

Als ze haar pop niet bij zich had, dan voelde ze dat meteen

Ze kreeg het dan koud, ze was dan niet compleet

Dan voelde ze zich alleen, alsof iemand de rits in haar hartje dicht deed

Samen deden ze alles, ze waren onafscheidelijk samen

Ze genoten van het zonlicht buiten, ook wanneer de sterren kwamen

Zij kon alles vertellen, maar haar pop zei maar niets terug

Ze tekende op haar pop een lachend mondje, terwijl ze daar lagen op hun rug

©Nic