donderdag 18 april 2013

Twee emmertjes water halen




Daar zit ik dan, gezellig met een bak koffie voor mijn computerscherm.
Gezellig voel ik mij echter niet, ik word van de ene emotie naar het andere geslingerd.
Zoveel dingen passeren de revue op het moment, en het enige wat ik dan alleen maar kan doen is huilen. De uitwendige jankbuien heb ik gehad, ik jank nu inwendig, omdat daar een pijn zit die ik alsmaar blijf voelen. Ik kan afleiding gaan zoeken etc, maar die  mentale pijn blijft er doorheen steken. Overdag ren ik van hort naar her om de boel draaiende te houden. De kids, afspraken & huishouden. S’avonds wanneer er tijd is voor mezelf ben ik te moe. Te moe om dingen voor mezelf te doen. Ik ga dan op de bank zitten, en dan ineens een paar uren later word ik wakker. Shit denk ik dan, paar uur gemist. Inmiddels is het dan al zo laat dat ik maar meteen doorga naar mijn bed. Lig ik in bed, lig ik te piekeren. Het legt zijn weerslag op mijn lichaam. Mentaal ben ik op zich sterker dan ik ooit was geweest, alleen ga ik voorbij al mijn grenzen de laatste tijd. Ik kan niet anders, het moet. Fysiek gaat het niet zo lekker.
Ik mag gezellig naar de Gynaecologe volgende week om wat dingen over de endometriose door te spreken. Dit alles zou ik graag willen skippen en paar maanden vooruit willen schuiven, daar we nu genoeg aan ons hoofd hebben. Helaas gaat het niet, want dit is een fysieke pijn waar ik niet onderuit kan. Af en toe kan ik de boel dus wel eens flink vervloeken. Alles komt niet in beetjes hier, maar alles komt wederom weer tegelijk. We bikkelen als gewoonlijk door, maar neem het ons niet kwalijk als we even paar dagen de handdoek in de ring gooien. We zijn ook maar mensen en willen niet toegeven aan ieder pijntje, maar het geen wat ons nu overspoelt is gewoonweg zwaar. Jaja, als we het niet dragen konden, hadden we deze zwaarte niet gehad, maar klaar is soms ook gewoon klaar. Hoe breed mijn schouders dan ook zijn, hoe recht mijn rug dan ook is. Hoe sterk ik voor een ander dan ook lijk.
Hoe sterker ik me opstel, hoe meer er op me gesodemieterd word. Soms zijn het stukken karton, soms zijn het speren en bakstenen.
Ik heb al aardig wat speren mogen incasseren, op een gegeven moment trek ik ze eruit, heel ik de wond om voor een minimaal litteken te zorgen. Soms vergeet ik dat er nog wel eens eentje blijft zitten, de wond gaat ontsteken, gaat ontzettend pijn doen. Het word later een groot litteken, eentje waaraan je dan vaak herinnerd zal worden door de pijn en de jeuk.
Dit alles op zielsniveau, anders zou ik inmiddels tussen 6 planken liggen.
Ohja, om over dolken in je rug maar te zwijgen.

Uiteindelijk zal ik over een aantal jaren wel terugkijken naar dit moment en dan zeggen “Dolken & speren, ze doen pijn, maar je kan er een hoop van leren”
Maargoed, we leven in het “NU” in het heden. Af en toe lijkt mijn kompas van slag te zijn, wijst hij alle richtingen op. Oost West, thuis best zeggen ze, maar in onze situatie waarin wij met ons jongste zoontje zitten is dat helaas niet vanzelfsprekend.
Ons jongste zoontje gaat klinisch worden opgenomen, omdat hij in zijn autisme erg vast loopt.
5 dagen per week zal hij worden opgenomen, de weekenden zal hij thuis zijn.
De beginperiode zullen we hem misschien 2 of 3 weken niet zien, omdat de observatie periode erg belangrijk is. Het doet pijn, en dat weten de meeste inmiddels al wel dat het ons pijn doet, maar het vreet.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten