Julian & Jason

Klik op de foto voor groot formaat

Paden af te leggen

We leven allemaal in verschillende werelden

Waar we elk onze pad doorstaan

Soms zullen we doorlopen, stoppen of zijwaarts gaan

Het is niet anders, we kunnen niets zeggen

Wij zullen immers elk onze pad individueel af moeten leggen

Soms loop je met elkaar op, de wijde wereld tegemoet

Samen kom je kuilen tegen, sommige zuur, en sommige bitterzoet

Dat is het leven, wat zo nu en dan even pijn doet.

Soms word je van elkaar gescheiden, bewust of onbewust

Al lopende verdwijnt dan even je levenslust

Maar weet dan, na een tijdje komt daar weer het innerlijke rust.

Soms kom je achter dingen, het doet erg veel pijn, dan laat je het gaan

Je moet door lopen, niet stil blijven staan

Soms scheiden onze wegen, en verschijnt daartussen een andere baan.

©Nic

"Zij bestaat echt"

Zij ligt in het bladerbed, in het grote bos

Zij denkt na, zij huilt, zij lacht, zij vecht

Na even wat gelachen te hebben, barsten haar emoties los.

Zij voelt zich veilig, ze bestaat, ze bestaat echt


©Nic

Daar stond zij dan

Daar stond zij dan, statig keek zij voor zich uit.
Haar blik was oneindig in die immense verte
De herfstbladeren dwarrelden in de rondte.
De kleuren waarmee zij zich verhulde, daalden op haar schouders neer.
Daar stond ze dan, statig keek zij voor zich uit

In de kleuren die haar verlichting gaven

©Nic

Regen of tranen ?

Terwijl de Goudse inwoners met pluutjes liepen, zich beschermde tegen het hemelwater, liep ik met opgeheven hoofd door de binnenstad. 
Ik richtte mijn hoofd naar de wolken en sloot mijn ogen. Ik liet de regendruppels op mijn gezicht uiteenspatten. 
Ze vlogen ieder een richting op, toen werd het voor mij duidelijk. Intens genoten van deze regenbui in Gouda. Ik ben blij. 
Later wel even wezen schuilen, want het ging even te hard, die regenbui. Waren dat niet mijn tranen waarvoor ik wel eens weg liep ?


©Nic

Viersprong

In een viersprong, vele wegen naar mijn ziel

Ik kan je nog niet vertellen voor welke ik viel

Mijn vingers bewegen vloeiend mee op de klanken

Ik durf niet, ik sta niet graag op de planken

Wanneer dan het licht op mij schijnen zal

Weet ik dat ik op weg ben, en breekt dan mijn val

Volg ik mijn hart, kom ik op meerdere paden terecht.

En dan komt de vraag “Wie is Nic nu echt?”

Ik kan veel, maar waar ligt nu werkelijk mijn talent?

Ik dwarrel overal doorheen, maar is er iemand die mij echt kent?

Muziek is mijn grootste bron qua inspiratie

Ik adem het in, ik voel me sterk bij iedere inhalatie.

Ik voel dat ik mezelf aan het bloot geven ben aan ieder ander

Dat ik mezelf blijf verrassen, omdat ik met de dag verander

Ik voel dat ik tot diep gestreken heb om mezelf te kunnen zijn

Ik kan zeggen nu, hier vond ik mijn levenslijn.

©Nic  

Samen het pad in gegaan

Samen het pad in gegaan

Samen vallen, samen opstaan

Samen lachen, samen schuilen

Elkaar een schouder gegeven om te huilen

Eenzaam, verlaten, gekwetst

Iemand verloren, een schuldgevoel

Voor jezelf op de vlucht, op de loop

Dan ineens vind je een sprankje hoop

Even afgebroken, en weer opgebouwd

Zoveel liefde, en zo vertrouwd

De warmte, het gelach

De nacht veranderde in de dag

Zo helder als de dag is, zo duister is de nacht

Weet dat niet alleen toen, maar ook nu iemand naar je lacht.

© Nic

Ik hoorde je gillen

Dit stukje heb ik geschreven over mijn jongste zoontje Jason van 4 jaar oud. Hij heeft klassieke Autisme, en zijn leventje en dus ook de onze is niet geheel vlekkenloos verlopen. Ik heb mijn diepste gevoelens erin gelegd. Jason is een geweldig ventje, een heerlijk vrolijk ventje. 
Toen de zoektocht begon was het heftig, maar nu is het draagbaar. 
The past 3 years were the heaviest, but now we can handle it. 


Ik hoorde je gillen
Je keek even heel intens
Jouw ogen doordrongen
Ik wist dat jij anders zou willen

Je nam me mee op wereldreis
Waar de regenbogen schenen
Waarin de dansende indianen hun intrede deden
En de regendruppels als sneeuw voor de zon verdwenen

In jouw eigen wereld waar alles mooi in bloei stond.
In die wereld voelde jij je veilig
Je vond de harde wereld daarbuiten maar niets.
Je bleef liever zitten op de grond.

Je sloeg je armpjes om mij heen
Je wist je geen raad met jezelf
Alles was zo groot en eng
Je voelde je alleen

Je wist het niet meer
Jouw tranen, werden mijn tranen
Geen grenzen, een strijd
Elke dag wachtend, steeds maar weer

Het was de onmacht
Ik kon niet aanzien hoe je jezelf pijnigde
Je schreeuwde van binnen om hulp
Je houd vol, dat is jouw kracht

De jaren vervlogen
De jaren verstreken
Waarin jij diepe dalen hebt gekend
Hoe ontzettend jij bent gegroeid
En wij met jou mee bewogen.

© Nic

Vriendschap

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zal deze worden gekoesterd.

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zullen de woorden van een ander hen niet deren.

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zullen zij samen de stormen trotseren.

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zouden zij elkaar accepteren zoals zij zijn

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, onstaat er tussen die mensen, een prachtige lijn.

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zullen zij elkaar laten weten waar zij voor staan.

Wanneer een vriendschap een "ECHTE" vriendschap is, zouden zij elkaar zeggen "Ik laat je nooit meer gaan"


©Nic 

Het is niet makkelijk

Maar gelukkig heeft ook niemand dat gezegd, dat het leven makkelijk zou zijn.

Ik heb ook geen zin om diepzinnig te gaan doen, terwijl ik met simpele woorden ook aardig kan zeggen wat ik op mijn hart heb liggen.  

Dat het leven pieken en dalen heeft, weet iedereen. Alleen hoe je de dalen te boven komt, weet niet iedereen. Pas als je bovenaan die piek staat, en je naar beneden durft te kijken, dan zie je hoe je het geflikt hebt.

Dan weet je hoe je het volgende dal te boven kan komen.

Met zijn allen, knallen om niet omver te vallen.

Leven in een sprookje

Leven in een sprookje
Ver weg van de realiteit
Mezelf te zijn verloren
Even geen zin in die keiharde strijd

Omringd door de mooiste melodieën
Dansend ga ik door de bossen
Voorbij de grote bomen
Bij mezelf aangekomen
Val ik op mijn knieën

Mijn hoofd iets gebogen
Kijkend naar wat ik heb
Kijkend naar wat ik heb verloren
Tranen vloeien uit mijn ogen

Een put vol tranen
Hij lijkt te gaan overstromen
Zachtjes sta ik op
Lopend op mijn tenen
Me eigen schuil houden in de bomen

De tranen drogen op
Ik klim weer uit die boom
Wat ooit mijn tranen waren, is nu een prachtige groene veld.
Maar dan keer ik weer terug
Terug naar de realiteit vanuit deze prachtige droom werd mij verteld.

© Nic             31 Mei 2011

Opstaan-Vallen-Opstaan

Klimmend op mijn ladder

Terwijl hij iets bewoog

Niet kijkend naar de diepte

Klom ik tree voor tree omhoog

Beheersend klim ik door

Die stappen deden zeer

Ik wilde niet, echt niet meer

Mijn evenwicht die ik verloor

Vallen deed ik naar de diepte

Donker was het daar omlaag

Omgeven door zwarte wolken

Mijn leven was een plaag

Opstaan was pijnlijk

Het was daar zo donker beneden

Ik had zo’n pijn

Maar toen besefte ik eindelijk,

Kracht heb ik nodig

Een lichtstraal, al was hij nog klein

Deed mij beseffen

Dat ook ik er mocht zijn

Na een heftige strijd

Is het nu de tijd

Dat ik recht op blijf staan

Dat ik mezelf bevrijd

Genietend van het uitzicht

De wolken hemels blauw

Kom ik tot het inzicht

Ik ben een sterke vrouw

© Nic                 27 Januari

Gedicht

Wanneer ik even weg ben, heel diep

Diep verankerd in mijn gedachten

Laat me dan, laat het wachten

Wanneer ik vlieg, heel ver

Neem ik je mee op mijn vleugels

Ik laat je de mooie dingen zien, en tevens jouw pad

Alleen bedien jij de teugels

Wanneer ik loop, heel ver

Loop dan even met me mee

Geniet van die sereniteit, heb vertrouwen

Je raakt de weg niet kwijt, want op mij kan je bouwen

Wanneer ik weer even weg ben, heel diep

Diep verankerd in mijn gedachten

Laat me dan, laat het wachten

©Nic

Autisme...... hoe ga ik daar als moeder mee om

Autisme klinkt zo mysterieus, maar Autisme is dan ook heel uitgebreid.
Je hebt Autisme in vele vormen, en bij elk kindje uit het zich weer anders.
Veel mensen slaan de spijker verkeerd als ze zeggen "Autisme, dan leven ze toch alleen in hun eigen wereldje?" nee, dat klopt niet, want dan heb je het over een kindje die een erg zware vorm van Autisme heeft.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms mateloos kan irriteren aan mensen die van die rare uitspraken doen zoals "Ja, laat ze dan lekker buiten spelen, dan leren ze het vanzelf" dat was de grootste nonsens die ik in tijden had gehoord. Ik als moeder van 2 kindjes met beide Autisme, moet rekening houden met de jongens in alles wat ik doe en ga doen. Ik kan niet zomaar even spontaan plannen "Kom, we gaan naar de Efteling" om zo maar even iets te noemen. Ik moet dit vooraf heel goed plannen en ze daar goed in betrekken, doe ik dat niet en plan ik spontaan zo'n uitje, dan hebben we met zijn 4en gewoon een rot dag, en dat wist ik dan van te voren. Als een bijv een zaterdag naar de markt gaan of gewoon simpel de eendjes gaan voeren, moet ik dit van te voren tegen mijn jongens zeggen. Ik moet zeggen dat mijn  oudste daar relatief weinig last van heeft, maar de jongste kan daar behoorlijk heftig op reageren als we spontaan iets gaan ondernemen zonder het tegen hem gezegd te hebben. In het begin vond ik dit erg moeilijk en vond ik het balen, echter nu ik het geaccepteerd heb allemaal gaat het allemaal vanzelf.
Ik moet accepteren dat ik niet zomaar dingen kan gaan ondernemen zoals uitjes of verjaardagen.
En als we dan zo'n geplande uitje hebben, moeten we daarnaast ook nog eens rekening houden met evt druktes. Stel dat we lekker ergens lopen en alles gaat goed, ineens raakt de jongste van slag en slaat zijn handjes voor zijn oogjes en begint in de buggy te trappen met zijn beentjes. Dan moeten wij als ouders het besluit nemen om naar huis te gaan, en dan baal je zelf ook even, maar tegelijk doe ik dan ook de oudste te kort. Hij heeft het dan naar zijn zin, maar wij kunnen dan simpelweg niet blijven met de jongste.
We houden de jongste niet overal voor weg, want ik probeer het soms ook gewoon uit, en word het lastig, dan ga ik gewoon naar huis met hem.




Mijn oudste zoontje van 5 heeft de diagnose PDD-NOS, ook een vorm van Autisme. Hij is bijzonder sociaal aangelegd, en gaat een gesprekje (op zijn manier uiteraard) niet uit de weg met een wildvreemde.
Af en toe moet ik hem daar als moeder zijnde een halt in toe roepen, want hij zou zo nog met een ander mee lopen. Hij mag van mij met een vreemde praten, maar alleen als zijn papa of ik erbij zijn, het is niet anders.
Ik ben niet zo dat ik mijn kinderen niet met vreemde laat praten, het zijn net zo zeer mensen als dat wij dat zijn, soms lopen wij met zijn 4en over straat, en begint Julian tegen een tegemoet komende echtpaar te praten, en die mensen zie je dan gewoon ook echt genieten van zijn verhaaltjes. De man gaf mijn oudste een aai over zijn bol, en vervolgde samen met zijn vrouw hun wandeling. Als hij wil praten, laat hem dan maar lekker praten, tenzij hij een hele dag alleen maar aan het kleppen is, dan wil ik nog wel eens roepen "Zo lieve schat, hou nu eens even 5 minuutjes je snaveltje" als ik even moet telefoneren. Dan zit hij echt duidelijk op zijn praatstoel. Zijn gevoelens uit hij door te praten, dus ik laat hem merendeels gewoon zijn gangetje gaan. Hij mag van mij ook gewoon boos zijn als hij boos is, of verdrietig zijn als hij zich verdrietig voelt. Zo leert hij met zijn emoties om te gaan, en na een half uurtje tellen we saampjes tot 10 en roept hij "Klaaaaaar" en dan vraag ik hem "Waarom was je boos?" en dan kijkt hij mij even bedenkelijk aan en gaat verder met waar hij mee bezig was. Even later komt hij dan toch bij me en verteld hij waarom hij boos was. Hij is daarin precies eender als mij. Hij zoekt dan ook eerst even naar de woorden, om de gevoelens in woorden om te gaan zetten.

Met jongste zoontje van 3 heeft de diagnose Klassieke Autisme. Ook deze heb je weer in allerlei vormen en maten. Bij mijn jongste ontdekte we het rond zijn 2e jaar. Hij heeft een zware 1,5 jaar achter de rug, niet alleen mijn man en ik. Hij heeft zoveel moeten doen, zoals testjes, iedere keer weer van arts naar arts, op een gegeven moment is hij daar ook klaar mee, logisch. Wat is geweest, is geweest, daar ga ik dan ook niet meer op terugblikken. Als ik kijk naar waar wij waren, en naar waar wij nu staan met zijn 4en, word ik warm van binnen, en mag ik oprecht trots zijn op ons 4en, maar vooral op onze 2 jongens, want zij hebben het zwaarste werk geleverd.

Af en toe riep/ roep ik wel eens "Wanneer houdt het nou eens op?" maar als ik dit niet dragen kon als moeder zijnde, had ik dit nooit gekregen bedenk ik me dan. Dit zegt dan eigenlijk genoeg over mijn eigen kracht. Dit geldt echter ook voor alle andere moeder die het zwaar hebben met hun kids en er doorheen zitten.
Ik ben zelf geen christen, maar wel een boeddhist en ik ben er dan ook heilig van overtuigd, dat als een individu dit niet kan dragen, het ook niet zal krijgen. Het heeft me veel nare dagen bezorgd, maar anderzijds heb ik ontiegelijk veel geleerd van mijn jongens. Elke dag relativeren en beseffen dat ik in mijn handjes mag knijpen met die jongens van mij. Ik kom dan wel eens energie te kort, maar weet je hoeveel kracht ik krijg door de jongens? het gaat je sterken. Elke dag genieten alsof het je laatste is, dat is tegenwoordig mijn motto. Niet elke dag natuurlijk, want dat gaat gewoon niet, maar een kwestie ook van accepteren dat ook ik wel eens een off-day mag hebben. De perfecte moeder/ huisvrouw bestaat niet. En ja, dan laat ik maar een dag de stofzuiger liggen, jammer dan.

Ik heb het mezelf vaak kwalijk genomen, dat de jongens de Autisme door mij hadden gekregen.
Dat ik ze niet goed had opgevoed of te weinig liefde had gegeven. Gelukkig werd me dat ook keer op keer gezegd, dat het niet mijn schuld was/ is. Je doet er verrekte weinig aan, het enige wat telt is "Accepteren", perfecte plaatjes loslaten en vooral wennen aan nieuwe situaties waar je met 2 kindjes met autisme in terecht komt. Bovenal ermee leren omgaan is een belangrijke. Als je er mee leert omgaan, word je vele malen rustiger van binnen waardoor je dat ook gaat projecteren om je kind(jes) en zij hebben daar dan ook baat bij.

Moeder zijn van 2 prachtige knullen met Autisme is zwaar, maar geeft me tegelijk ook ontzettend veel kracht.
Zij leren niet alleen van mij, maar ik leer ook heel veel van hen.
Het komt goed allemaal.

Met vriendelijke groet en veel liefs, Nic