Gedichtje

Een klein meisje met vlechtjes in haar haren

Ze hield een pop in haar armen, met haar grote ogen bleef ze staren

Ze lachte even, haar ogen lachten even mee, zelfs wanneer ze had gehuild

Alles werd verlicht, de zon werd voor de maan verruild

Op haar blote voetjes liep ze over scherven, over een soms onmogelijk pad

Ze liep zelfs in het donker wanneer ze haar lantaarntje vergat

Op haar gevoel liep ze blindelings tussen de bomen

Ze wist toch wel dat ze op haar bestemming zou komen

Haar pop hield ze stevig tegen zich aan, met haar was zij één.

Als ze haar pop niet bij zich had, dan voelde ze dat meteen

Ze kreeg het dan koud, ze was dan niet compleet

Dan voelde ze zich alleen, alsof iemand de rits in haar hartje dicht deed

Samen deden ze alles, ze waren onafscheidelijk samen

Ze genoten van het zonlicht buiten, ook wanneer de sterren kwamen

Zij kon alles vertellen, maar haar pop zei maar niets terug

Ze tekende op haar pop een lachend mondje, terwijl ze daar lagen op hun rug

©Nic