~Dieper dan diep~

Ik wandelde, ik wandelde op mijn wenteltrap

Ik wandelde, voorzichtig stap voor stap

Wanneer ik uitgleed, keek ik in de diepte daar beneden

Ik vroeg me af waarom ik toch was uitgegleden

Ik lag daar, met de schrammen op mijn gezicht

Ik dacht na, die ene keer, ik wist het weer, toen verloor ik mijn evenwicht

Ik had toen de kracht niet om op te staan, ik voelde me niet vrij

Terwijl ik daar zo lag, ging alles aan mij voorbij

Ik lag daar, heel somber te wezen

Ik was bang, ik kon die storm niet meer aan, mijn boek was toen uitgelezen

Ik wilde wel, de tranen rolden over mijn gezicht

Mijn verhaal was toch nog niet uit, het boek mocht nog niet dicht

Ik lag daar, mijn lichaam was half aan het verstijven

Met trillende vingers besloot ik om mijn verhaal verder te gaan schrijven

Ik sloot me af voor alles, ik hoorde enkel gefluister

Langzaam klom ik overeind, zette ik eindelijk stappen uit het duister

Ik stond daar toen boven, ik was bang en had in niets meer vertrouwen

Ik moest alles stap voor stap opnieuw zien op te bouwen

Ik was een bang vogeltje, ik was mensenschuw

Als ik vertrouwen in mijn medemens had, kreeg ik kort daarna weer een duw

Het kan niet, ik kan mijn gemiste jaren niet meer inhalen

Ik kan nu echter wel mijn gevoelens van toen gaan vertalen.

Het liet een litteken achter, het is oude zielenpijn

Als ik het er moeilijk mee heb, laat ik het er zijn

Als het dan zonnig is, en ik de toekomst wil gaan strelen

Zal ik moeten vertrouwen, en mijn wonden moeten helen.

©Nic