Een wandeling met mezelf (Verhaal)

Een wandeling met mezelf

Ik loop over een duinpad richting de zee, richting het geen wat mij zoveel rust geeft.

Voor mij zie ik een zee, een woeste zee, de golven slaan tegen de rotsen aan.

Het geeft de chaos weer, de chaos wat er zich ook afspeelt in mijn hoofd.

Ik voel me één, ik besluit om op mijn blote voeten een stukje de zee in te lopen.

Het voelt koud, maar toch ook warm, de warmte omdat ik in mijn element ben.

Alsof ik mij alleen op die plek aarden kan. Alsof de zee gevuld is met tranen, tranen van hen die pijn hebben en hebben gehad. Alsof je een confrontatie aan gaat. Een confrontatie die je niet kan winnen, maar toch eigenlijk al gewonnen hebt om het feit dat je hem toch wel aan gaat. Ik loop de zee uit, en laat mezelf in het zand vallen.

Ik staar voor me uit, de golven tegemoet

Ik zet mijn verstand op nul, mijn gevoel stuur ik mee op de wind

Ik laat mijn denken los, ik voel even die leegte waarnaar ik zo lang verlangde.

Het begint erg te waaien, ik word overladen met mijn gevoel, van alle kanten komt hij binnen

Ik huil even, daarna is het alsof het uit mijn tenen komt.

Ik ben onzeker, een laatbloeier, mijn talenten nog niet kunnen ontdekken.

Ik voel me een mislukkeling, ik huil. Ik ren naar de zee, naar de zee om ook mijn tranen te laten vallen. Ik heb de zee een stukje van mijn pijn gegeven. Vroeger als klein meisje vroeg ik mij al af waarom de zee zo zout was. In gedachten stel ik mij duizenden mensen voor, die net als mij hun tranen staan te lozen, in gedachten delen we de pijnen.

Bij elke opkomende golf, geef ik een stukje pijn mee totdat hij in de zee verdwijnt.

Ik ga midden op het strand staan, ik draai, ik draai, ik draai en val neer..

Het zand komt omhoog, ik word omringd door miljarden zandkorrels.

Ik word door elke korrel gespiegeld, het zijn immers de kleinste kristallen/ spiegels.

Terwijl ik word omringd, werp ik mijn blik omhoog richting de zon, richting de zon die zijn warmte over mij uitstraalt. Kon ik die stralen maar voor eeuwig vasthouden, kon dat maar.