woensdag 23 oktober 2013

Hier ben ik









Als meisje was ik vaak boos op de hele wereld, en vaak dacht ik dat het andersom ook zo was.
Heel lang is dit gebleven, tot op heden eigenlijk. Zo'n patroon loslaten doe je niet even zomaar.
Vaak was ik eigenlijk in gevecht met mezelf.
In de afgelopen jaren ben ik mezelf gaan observeren. Ik kwam tot de ontdekking dat ook ik veel patronen heb. In mijn denken & doen en laten.
Alles word steeds in volgorde herhaald. Mijn kijk op de wereld, mijn kijk op andere mensen, mijn levens vreugde. Dat laatste is erg veranderlijk. Ik maak er geen geheim van dat ik soms ook momenten heb dat het voor mij niet meer hoeft, maar op het andere moment kan ik in volle overgave genieten van een klein dingetje. Dat kleine dingetje haalt op dat moment ook meteen zo'n geluksgevoel naar boven, alsof het uit mijn tenen komt op zo'n moment. Ik ben een stille genieter denk ik, maar soms heb ik zo het gevoel dat ik het met de hele wereld delen moet. Iedereen mag meegenieten van alle vreugde momenten.
De mensen die mij kennen weten door wat voor een hel ik gegaan ben de afgelopen jaren.

Alle confrontaties die er bestaan, ben ik ondergaan. Ik dacht een uitweg gevonden te hebben, maar deze zorgde er alleen maar voor dat ik nog harder met mezelf in confrontatie ging.
Ik had het gehad met het leven. Ik heb een lange tijd nodig gehad om dit te boven te komen.
Nu 6 jaar later voel ik nog steeds de nasleep ervan. Nu heb ik wel de tools om dingen te herontdekken.
Dat gaat nog steeds met heftige ups en downs. Zit ik in een up, dan ben ik ook  blij voor 200%! Ik laat iedereen merken hoe blij ik ben, ik gun iedereen een stukje van mijn blijheid op zo'n moment. Het gevoel dat ik dan mezelf ben, goedlachs, vrolijk en humoristisch.
Zit ik in een down, dan is dat vrij snel te merken. Ik ben kortaf, gespannen, negatief & vooral niet te pruimen. Ik zit dan vooral veel te mokken in mezelf, met 2 boze ogen achter de computer. In een down word ik ook vreselijk onzeker, maar dan ook werkelijk over alles. Ik verander op facebook regelmatig van profielfoto, maar daar zit vaak een reden achter. De reden daarvan is, dat mijn stemming nogal eens veranderd. De foto moet bij mijn stemming passen. Ik ben niet uit op reacties van "Je ziet er goed uit" enz.
Dat is mijn patroon, het moet bij elkaar passen. Zo heb ik dat nog met tig andere dingen.

Vaak dacht ik dat mijn "vrienden" dus ook mijn "vijanden" waren.
Het woord "vrienden" was in mijn ogen vaak een breed begrip, ik kende het woord, maar de inhoud voelde ik nooit. Ik joeg ze vaak ook weg. Ik wist niet wat ik aan een vriend/ vriendin geven moest.
Gaandeweg ben ik dingen gaan leren, ben ik hard de confrontatie met mezelf aangegaan.
Ik was/ ben altijd bang om te verliezen. Ik durfde nooit mensen toe te laten, ergens had ik altijd wantrouwen. Wat doe je als er dan toch mensen te dichtbij komen? Dan joeg ik ze weg. Ik kon/ kan behoorlijk venijnig zijn als het erop aan komt.
Vroeger als kind zijnde sloeg ik er letterlijk op los als mensen te dichtbij kwamen.
Ze mochten bij me komen, maar niet te dichtbij. Nu is dat anders uiteraard, maar nog steeds benauwd het me als mensen meer van me willen dan ik ze op dat moment geven kan. Ik heb vaak even wat meer tijd nodig, wat door anderen dan soms als “vaag” over komt. Wat ik ergens ook wel kan begrijpen.
Daarom noem ik mezelf vaak “complex” omdat ik op het 1e gezicht een heel open persoon lijk, maar je mijn gebruiksaanwijzing pas vele ontmoetingen later pas krijgt. Soms schrik ik mensen af, maar tegen zoveel mensen zou ik willen zeggen en willen vragen of ze meer moeite willen doen om mij echt te leren kennen.
Ik kom soms heel negatief over, ik kom soms heel bot over etc, maar wie mij werkelijk kent weet dat ik echt zo kwaad niet ben. Als mensen maar de moeite doen om mij te leren kennen, want dan zal ik ook moeite doen om mensen toe te laten en vice versa natuurlijk. Ik heb soms ook dagen dat ik mensenschuw ben, dat ik bijv naar de grond kijk wanneer ik ergens buiten loop en nauwelijks tegen anderen praat. Het liefst sluit ik mezelf dan even op voor de komende dagen.
Of dat ik heel erg vaak gewoon niet weet hoe ik een gesprek moet beginnen en gaande moet houden. Ik word dan “saai” gevonden of gewoon “dom”
Dat heb ik meerdere keren naar mijn hoofd geslingerd gekregen.
Zeker als mensen spontaan complimenten geven, vaak weet ik deze geen plek te geven. Ze denken dan dat het mij niets doet, maar ik ben dan overdonderd. Ik ben dan even verrast, gewoon omdat ik blijkbaar iets moois heb neergezet. Dat is dan meer mijn onzekerheid die dan even spreekt. Niemand weet dat wanneer ik s’avonds even dat moment terug haal wanneer ik dat compliment kreeg, ik toch even tranen zit te vegen.

Creatief zijn, wat kan ik jaloers zijn op mensen die zo al hun ideeën op papier krijgen, op een schildersdoek of in een ander atelier. Als ik nu ter plekke een kabel in mijn hoofd kon pluggen, dan deed ik dat meteen. Het kabeltje naar de tv laten lopen, ik ben benieuwd naar wat voor een wereld ik dan geleid zou worden.
Ik heb zoveel ideeën, en heb best wel talent voor een aantal dingen (naar horen zeggen) maar waarom krijg ik er maar zo bagger weinig van uit mijn hoofd?
Ik had zelfs het idee om een centrum op te gaan zetten waar mensen met een creatief brein, maar het er niet uit krijgen om een tafel neer te gaan zetten. Elkaar helpen om de wereld mooier te gaan maken. Zoveel mensen worden niet gezien, omdat ze hun creativiteit niet kunnen uiten d.m.v onzekerheid, angst, en het gewoon even niet kunnen. Daar ben ik er een van!

Liefs
Nic


1 opmerking:

  1. Ik heb alleen maar met jou al die jaren dat ik je ken.dat ik jou.en jij mij begrijpt...ik heb nooit moeite met je gehad.ook niet in je heel moeilijke periodes..net zomin als jij met mij en al mn 88 verschillende buien...nou ik vind dat toch wel bizar...vaak als ik me weer eens dagen op sluit en er word geklopt denk ik..ohw het is Nicole..laat maar binnen dat zit wel goed.die begrijpt me wel

    BeantwoordenVerwijderen